Ağzımdan düşmeyen bir cümle vardır. Hayat çok garip derim.Gerçekten öyle.29 yaşımdayım son 11 yıldır engelliyim. Çok acılar çektim.Canımdan usandım.Tüm olumsuzluklara rağmen hayatı sevmeye çalıştım.Boynumu bükmedim.En azından kendimce bükmemeye çalıştım dik durmak için.Şimdiye kadar hayattan tek birşey öğrenmişsem oda kimse ben benim dememeli bana bir şey olmaz dememeli.Benim kadar güçlü insan yoktu zamanında.Yaşama sevincim ile vardım.Gençlik enerjim ile vardım.Ellerimle,ayaklarımla vardım.Kısaca fiziksel ve zihinsel tüm varlığım ile vardım. Ama bir anlık talihsiz bir kaza tüm hayatımı değiştirdi.Şimdi var olmak istesem bile olamıyorum engelimden dolayı. Çalışmayı çok severdim yatağa mahkum kaldım.
Sözde dostlarım ve arkadaşlarım vardı kucaklar dolusu.Şimdi ikiyüzlü insanlarım var listeler dolusu.Gelecek kaygım var.Annem olmazsa ne yaparım diyorum başımı her yastığa koyduğumda. Yapmayı istediğim hiç birşeyi yapamıyorum.Hayallerim gerçekten hayal oldu. Fakat tüm bu olumsuzluklara rağmen pes etmedim.Etmemeye çalışıyorum.İncecik bir dal olsa bana umut olacak anında hazırım tutunmaya.Acınacak bir insan olmak istemiyorum ve olmayacağım.Sürekli bir uğraş arıyorum zamanımı,bedenimi ve beynimi dolduracak.Beni çok kırmalarına rağmen hâlâ İnsanlara güvenmek istiyorum.Biliyorum ki benim ilacın yine onlarda.Sıcak bir dokunuş,içten bir merhaba bin nefes katar sağlığıma.Güvendiğim dağlara yağan karların erimesini istiyorum bir an önce. Hayat çok garip. 11 yaşımda aşık olmuştum.Arkadaşlarım mahallede top oynarken ben sevdiğim kızın balkonunun dibinde pusuya yatar beklerdim.Yemin etmiştik biz birbirimizin olacağız demiştik. Hayat çok garip. Şu an bi doktorla evli ve öyle zannediyorum çok mutlu. Dileğimde buydu zaten. Mutlu olmayı hak ediyordu.Gerçek seven olduğuma inanıyorum.Çünkü gerçek sevgi bazen vazgeçmeyi gerektirir.Ne kadar sevsemde sevdiğimden vazgeçtim.Onun mutlu olduğunu görmek bile şu an beni mutlu ediyor.Kader bazen sevdiklerini elinden alır keder getirir. Allahtan gelen baş üstüne.Herkesin bir sınavı var bu dünyada.Benim ve ailemin sınavı buymuş diyorum ve sabrediyorum. Öyle veya böyle zaman geçecek.Sabırdan başka ne gelir elden değil mi?
